"ความรัก"

ฉันและเธอ ใกล้แสนใกล้
แต่ดูแล้วมันช่างไกลแสนไกลจนแทบไม่มีหนทางที่จะพบปะกันได้
เมื่อมองข้ามท้องทุ่งอันเวิ้งว้างแห่งอุปสรรค
ฉันเฝ้ารอคอยวันที่จะข้ามผ่านมันไป
ฤ จะรอให้สายลมแสงแดดแผดเผาท้องทุ่งนั้นให้ไหม้เกรียม
เพื่อเตรียมหนทางให้ฉันก้าวข้ามไปยังฝั่งหมาย แล้ววันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่

ยามที่ได้อยู่ใกล้ยิ่งว้าวุ้น ความเป็นฉันได้หายไปฉันสูญเสียความเป็นตัวตน
ฉันล่องลอย อยู่ในสุญญากาศ
ลมหายใจของเธอโอบรอบฉันไว้ แต่ฉันไม่รู้สึกได้ใกล้เธอเลยแม้แต่น้อย
โอ ควันไฟแห่งความกระวนกระวาย ได้โปรดหยุดเผาผลาญฉันเสียที
ขอสายฝนแห่งโอกาส หยดลงมาดับแม้เพียงสักหยด
ฉันคงเยือกเย็นลงได้

หรือรักจะเป็นดังบทกวี บทหนึ่งของ คาลิล ยิบราน

“ความรักไม่ให้สิ่งอื่นใดนอกจากตัวเอง
และก็ไม่รับเอาสิ่งใดนอกจากตัวเอง
ความรักไม่ครอบครอง และก็ไม่ยอมให้ถูกครอบครอง
เพราะความรักนั้นเพียงพอแล้วสำหรับตอบความรัก”

ฉันก็เช่นเดียวกันที่มิเคยล่วงรู้ความลับแห่งรัก
มันซ่อนเร้นมานับพันปี
ประสบการณ์แห่งการมีอยู่นั้น ฉันมิอาจเทียบได้
แล้วไฉนเลยจะเอาชนะ อารมณ์แห่งรักได้
สิ่งที่ทำ คงเพียงแค่ทำตามความเรียกร้องของมัน
ยอมให้มันโอบรอบ เคลื่อนไปตามจังหวะกำหนด
มิอาจควบคุมสิ่งใดได้...

การณ์...สูญเสีย

มนุษย์ทุกคนคงหลีกเลี่ยงคำว่า “สูญเสีย” ไปไม่ได้ เพราะมันเป็นอีกหนึ่งประสบการณ์ที่มนุษย์ทุกคนต้องประสบพบเจอ

“การสูญเสีย” เกิดขึ้นได้ตั้งแต่สิ่งที่เล็กน้อย ไปจนถึงสิ่งที่สำคัญ มีทั้งทางวัตถุ บุคคล มีทั้งสะเทือนอารมณ์ความรู้สึกจากน้อยไปถึงมาก และบางครั้งมันก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

แรงสั่นสะเทือนความรู้สึกก็ผันแปรไปตามความสำคัญ ที่เราให้กับสิ่งที่เราได้สูญเสียไปนั้น ถ้าเป็นสิ่งของ ก็แล้วแต่ว่ามันสำคัญกับเรายังไง ใครเป็นคนให้มา ได้มายากแค่ไหน หรือเราเคยมีประสบการณ์ร่วมกับมันยังไง

แต่ถ้าหากเป็นคน แรงของความสั่นสะเทือนย่อมเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าทวี เพราะคนต่างจากสิ่งของตรงที่ได้มีความรู้สึก อารมณ์ และมีชีวิตที่กระทบกัน สิ่งเหล่านี้ทำให้เกิดประสบการณ์ที่มีสีสัน หลากสี บ้างเศร้า บางครั้งเจ็บ บางครั้งสุข ชื่นชม สมหวัง ฯลฯ และทีทั้งอยากจดจำ และอยากลบลืมมัน แต่สุดท้ายหากเราสูญเสีย “คน” ที่เคยรู้จัก นั่นย่อมทำให้เกิดอาการ “เสียศูนย์” ได้เช่นกัน

ทุกวันนี้ผู้คนมักรับไม่ได้กับการต้องสูญเสีย ตั้งแต่สิ่งของเล็ก ๆ ไปจนถึงสิ่งใหญ่ ๆ หรือคนที่ได้รัก และมีความผูกพัน สิ่งนี้ยืนยันว่า “มนุษย์” มีพัฒนาการทางอารมณ์ที่แย่ลง และมักหาทางออกที่เรียกว่า “คิดสั้น” (ซึ่งก็มีหลายวิธี) มาช่วยแก้ปัญหา

หากการ “สูญเสีย” เป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นกับทุกคน เราน่าจะมีการเตรียมพร้อมที่จะรับมันการ “เผื่อใจ” สำหรับเหตุการณ์แห่งการ “สูญเสีย” นั้น ก็เป็นอีกทางออกหนึ่งในการยอมรับกับเหตุการณ์ข้างหน้า แต่ไม่ใช่การ “ปลง” เพราะการ “ปลง” คือการทำใจยอมรับอย่างไม่มีทางเลือก ส่วนมากมาจากการไม่รู้จะทำอย่างไรกับสิ่งนั้น แต่ การ “เผื่อใจ” เป็นการมองไปข้างหน้าถึงความเป็นจริง และเตรียมตัวหาวิธีในการรับกับเหตุการณ์ข้างหน้าอย่างมีสติ

หากเรามองไปข้างหน้า และยอมรับว่าทุกสิ่งล้วนมีคู่ขนานของมันเป็นสัจธรรม และรู้จัก “เผื่อใจ” ไว้เสมอ เราก็คงไม่ต้องเจ็บปวด รวดร้าว จนต้องกลายเป็นความ “สูญเสีย” ของใครบางคน...