ฉัน ใน แนวนอน...

ฉันเอนกายลง หลังจากที่ไม่ได้ทำอย่างนี้มาแสนนาน เมื่อแผ่นหลังกระทบแผ่นไม้ริมคลองที่ไหลรินเอื่อยเฉื่อย ประดุจว่ามันไม่ต้องการเร่งเร้าไปกับจังหวะโลกปัจจุบัน ฉันก็ได้พบปะเพื่อนเก่าบนท้องนภา ที่ส่งแสงทักทายกันอย่างเป็นกันเอง ฉันกระหยิ่มในใจเป็นการตอบรับ ค่ำคืนช่างเงียบงันแม้กระทั้งสายลมก็ไม่แวะวนมาทักทาย ทำให้บรรยากาศช่างเงียบเหงา ฉันยังคงทักทายเพื่อนเก่าผ่านความเงียบงัน

ฉันชอบที่จะใช้ชีวิตในแนวนอนเช่นนี้เพราะมันดูเหมือนว่าฉันได้หลบวิถีกระสุนแห่งปัญหาที่ถาโถม และทุกครั้งที่แอนกายลงเช่นนี้ มิตรภาพแห่งความสวยงามก็มิเคยเปลี่ยนแปลงไปเลย เหล่าดวงดาวยังคงที่ไม่หนีหายไปไหน หรือว่าพวกมันรอคอยการกลับมาพบเจอจากฉันอยู่ตลอดเวลา

ทุกครั้งที่ฉันได้อยู่ที่นี่มันเหมือนการได้หลุดออกมาสู่โลกอีกใบหนึ่ง ซึ่งเงียบสงบ และเป็นกันเอง ไม่สับสนวุ่นวายเหมือนกับการยืนขึ้นใช้ชีวิตในแนวตั้งที่จะต้องเจอสิ่งที่ปะทะ กระทบ จนบางครั้งก็เจ็บแทบจะทรุดตัว ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าการใช้ชีวิตเช่นนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง หรือเพียงแค่กระแสแห่งค่านิยม เหตุผลของการใช้ชีวิตเช่นนั้นอยู่ที่ไหนฉันไม่เคยรู้ แต่สังคมนี้ได้บอกว่านี่แหละคือสิ่งที่ถูกต้อง ถ้าคุณยังยืนหยัดแม้เจ็บปวดสักเพียงไหนคุณก็จะชนะ แต่ฉันว่าการพ่ายแพ้นั้นสวยงามกว่าชัยชนะที่เต็มไปด้วยเจ็บปวดมากนัก

แต่บางครั้งฉันก็ถูกกระแสแห่งค่านิยมนี้ พัดพาเสียจนโซเซ เหมือนกับการยืนอยู่กลางแม้น้ำที่เชียวกราด ที่ไม่สามารถยืนอยู่ได้ด้วยเหตุผลของตัวเอง แต่ต้องถูกซัดกระหน่ำด้วยเหตุผลของโลกปัจจุบัน และบางครั้งฉันก็สำลักวัตถุนิยมที่ทุกวันนี้ผู้คนได้บริโภคมันแทนอาหารแห่งปัจจัยไปเสียแล้ว ผู้คนมากมายได้ยอมที่จะจ่ายแม้ไม่มีเพื่อที่จะได้วัตถุสมมติเหล่านั้นมาตอบสนองความต้องการของตน ใช่มันคือความต้องการ ไม่ใช่ความจำเป็น เมื่อไหร่หนอ โลกนี้จะหลุดพ้นจากสิ่งสมมติเหล่านี้เสียที ฉันก็ยังคงได้เพียงแค่สงสัย และตั้งคำถาม

คนเราน่าจะใช้ชีวิตให้พอดี เหมือนกับสายน้ำเล็ก ๆ สายนี้ ที่ทุกวันมันยังคงไหลรินไปเรื่อย ๆ ไม่มากไป ไม่น้อยไป ไม่เร็วไป ไม่ช้าไป มันยังคงไหลไปโดยที่ไม่มีแรงกดดันใด ๆ ฉันว่าชีวิตของสิ่งที่เรียกว่า “มนุษย์” ไม่ได้มีอะไรมากมาย บางครั้งสิ่งนี้ก็ไม่ได้เข้าใจความหมายที่แท้จริงของการใช้ชีวิตมากไปกว่า สายน้ำเล็ก ๆ สายหนึ่ง หรอก

ฉันยังคงแนบแผ่นหลังบนแคร่ไม้แห่งนี้ ปล่อยให้ความรู้สึกดี ๆ ไหลผ่านแผ่นหลังเข้าสู่หัวใจหลับตาพริ้มหลบกระแสอันเชี่ยวกราดของสังคม จินตนาการโลดแล่นไปบนท้องฟ้าอันไกลโพ้น ฉันไม่อยากที่จะยืนขึ้นเลยเพราะทุกครั้งที่ยืนขึ้น เหมือนกับว่าฉันต้องก้าวเข้าสู่โลกที่น่าหวาดหวั่น ฉันอยากสานมิตรภาพระหว่างฉันและดวงดาวอย่างนี้จนกว่าโลกจะสูญสิ้นเลยทีเดียว...