เสียงปืนแตก อีกสักกี่ครั้งหนอ ?

เสียงปืนแตก ตอนรับการมาเยือนของเช้าวันที่ 2 กันยายน ขณะที่คนไทยหลายคนกำลังหลับสบายใต้ผ้าห่มอุ่นในที่นอนของตัวเอง แต่ในเวลาเดียวกัน คนไทยอีกกลุ่มหนึ่งกำลังใช้กำลังเข้าห้ำหั่นกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

เหตุการณ์ปะทะกันระหว่างคนสองกลุ่ม สองความคิด สองอุดมการณ์ มีให้พบเห็นบ่อย ๆ ในบ้านเมืองของเรา ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้าใจอย่างยิ่งที่คนไทยต้องฆ่าฟันกันเอง ผมรู้สึกสลดใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อตื่นขึ้นมาพบกับข่าวการบาดเจ็บ และมีการทำร้ายร่างกายกันจนกระทั้งเป็นเหตุให้มีคนเสียชีวิตจากเหตุการณ์ดังกล่าว กี่ครั้งแล้วที่เราคนไทยต้องสูญเสียจากการเมือง สูญเสียจากผลประโยชน์ และความต้องการของคนบางกลุ่มการปฏิวัตินั้นเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า หรือว่าเรากำลังเรียนรู้ประวัติศาสตร์เพื่อย่ำอยู่ในความเจ็บปวดเดิม ๆ สิ่งเหล่านั้นที่เกิดขึ้นบนเส้นทางแห่งประชาธิปไตยของประเทศไทย ไม่ได้สอนอะไรเราเลยหรือ ?

ตั้งแต่เริ่มมีการปฏิรูปการปกครองจากระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์มาเป็นระบอบประชาธิปไตย ในปี 2475 นั้น การเมืองไทยเหมือนกับย่ำอยู่กับทีมาโดยตลอด การพยายามปฏิวัติครั้งแรกเกิดขึ้นตั้งแต่ที่ประเทศไทยปฏิรูปการปกครองไม่ถึงปี แต่ไม่สำเร็จจึงถูกเรียกว่า “กบฏบวรเดช” และอีกหลายต่อหลายครั้งที่มีการ ปฏิวัติและการทำรัฐประหารอีกมากมาย เหตุการณ์เหล่านั้นทำให้เกิดการสูญเสียเลือดเนื้อของคนไทยด้วยกัน และมันยังยืนยันความไม่ก้าวหน้าทางประชาธิปไตยของประเทศไทย

และวันนี้ก็เป็นอีกเหตุการณ์หนึ่ง ที่ยืนยันได้ว่าการเมืองไทยนั้นเป็นเครื่องมือหากินของคนบางกลุ่มจริงๆ ผมไม่รู้ว่าประเทศไทยจะเป็นอย่างนี้ไปอีกกี่ยุคกี่สมัย หรือต้องเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ตราบเท่าที่ความเห็นแก่ตัว ความเห็นแก่ได้ยังอยู่ในใจของคนไทย เมื่อใดที่นักการเมืองไทยจะตระหนักในภาระหน้าที่ ที่แท้จริงของตนเขาเหล่านั้นจะรู้หรือไม่ว่าสิ่งที่พวกเขาทำอยู่นั้นได้เป็นการทำลายประเทศชาติและบ้านเมือง รวมไปถึงระบอบประชาธิปไตยที่คนไทยส่วนหนึ่งเสียเลือดเสียเนื้อก่อนที่จะได้มันมา พวกเขากำลังทำให้คุณค่าเหล่านั้นหมดสิ้นไป เพียงเพราะความเห็นแก่ตัวของพวกเขา

ผมคงเป็นคนหนึ่งที่ได้เพียงแค่ทำในส่วนหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด มันอาจไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้มากมาย แต่ผมภูมิใจที่ไม่เป็นส่วนหนึ่งในเครื่องมือทางการเมืองของใครบางคน เราคนไทยทุกคนอาจจะเป็นส่วนเล็กในระบอบประชาธิปไตย แต่ว่าหากไม่มีส่วนเล็กน้อยเหล่านี้ ไฉนเลยจะมีจุดที่ใหญ่ขึ้นมาได้ ถ้าวันนี้เพียงแต่เรามีจิตสำนึกตระหนักในหน้าที่ของตน และมีสติในการตรึกตรองก่อนที่จะทำสิ่งใดลงไป ผมเชื่อว่าเหตุการณ์สูญเสียครั้งแล้วครั้งเล่ามันคงไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ถึงเวลาแล้วหรือยังที่เราจะเริ่ม “ปฏิวัติตัวตน” ของเราก่อนที่เราจะคิดปฏิวัติประเทศชาติ...