เด็กชายน้อยกับหมวกสีขาว

เด็กชายน้อยสวมหมวกสีขาว ยืนเพียงลำพังเหล่าเปลี่ยวอยู่ท่ามกลางสวนใหญ่ อยู่ไปเพียงวัน ๆ ไร้ซึ่งความหมายใด ๆ ยืนเดียวดายไร้ซึ่งสายลม

ท่ามกลางความเปลี่ยวเหงาที่มีมากกว่าพื้นที่ในสวนใหญ่ เด็กชายน้อย ยืนไม่ไหวติงสงบนิ่งเพียงลำพัง รอคอยเพียงคำสั่งเจ้าของสวนว่าควรทำสิ่งใด

“หมวกใบนี้จะเป็นสิ่งที่บอกว่าเจ้าเป็นเช่นใด”
เจ้าของสวนส่งเสียงใหญ่น่าเกรงขามบอกกับเด็กชาย เด็กชายตัวน้อยจึงรู้ในความหมายของหมวกใบขาวนั้น

เด็กชายน้อย หวั่นพรั่นพรึง คิดคำนึงว่ามันจะเป็นเช่นไรต่อไป ความนิ่งไหวเลือนหาย ความกระวนกระวายเข้ามาแทนที่ เด็กชายตัวน้อยเริ่มเฝ้าคอยจับตามองหมวกใบนั้น ไม่อยากให้มันเปลี่ยนสีอยากให้มันคงเดิมไม่เปลี่ยนวิถี เพื่อบ่งบอกว่าเขายังคงภัคดีต่อเจ้าของสวนใหญ่

แต่นานวันผ่านไปยิ่งตั้งใจที่จะไม่เปลี่ยนท่าที ยิ่งตั้งใจทำให้หมวกใบนั้นคงที่ ก็ยิ่งเปลี่ยนท่าทีภายในใจตน หมวกที่เคยขาวกลับกลายหมองหม่น สีของมันเริ่มสับสน สับเปลี่ยนวกวน เพราะตัวเด็กชายเอง เด็กชายไม่เข้าใจว่าทำไมสิ่งที่ตนทำราวกับว่าเป็นตัวทำตนแปรผัน หรือ ว่าต้องทำเช่นไร

เจ้าของสวนกลับมาอีกครั้ง ตามเวลานัดหมาย แท้ที่จริงแล้วเฝ้ามองอยู่มิวางวาย เห็นท่าทีของเด็กชายรู้สิ้นทุกทาง

เสียงใหญ่น่าเกรงขามเฉลยไข ว่าทำไมหมวกใบขาวเปลี่ยนสี แท้ที่จริงเป็นเพราะท่าที ของเด็กชายที่ไม่ใช่ตน หากเด็กชายคลายกังวนถึงเรื่องหมวก แล้วใช้ชีวิตตามสะดวกไร้สิ่งกดดัน ความเป็นตัวตนของตนนั้น คือสิ่งอัศจรรย์สรรค์สร้างความบริสุทธิ์ เอย...