น้ำตาร่วง ผ่านหิมะอันหนาวเหน็บ...

...ฉันเหม่อมอง ออกไปนอกหน้าต่างจ้องมองปุยหิมะร่วงหล่น

พวกมันค่อย ๆ เพิ่มขึ้น ๆ จนในที่สุดท้องถนน และต้นไม้ก็กลายเป็นสีขาวโพลน ในใจฉันก็เช่นกันตอนนี้มันถูกปกคลุมไปด้วยความอ้างว้าง ต่างเพียงแค่มันเป็นสีดำอันมืดมิดก็เท่านั้น

ฉันไม่เคยเชื่อว่าวันเวลาจะพัดพาเอาสิ่งที่เรียกว่าความทรงจำออกไปจากชีวิต ดังที่ใคร ๆ เขาพูดกันเพราะสิ่งนี้มันไม่เคยจากฉันไปสักที แม้ว่าบางครั้งฉันจะพยายามผลักใสมันสักเท่าไหร่ มันก็ยังคงดื้อด้านวิ่งอยู่ในหัวฉันเสมอ แต่เมื่อฉันลองนั้งลงแล้วนิ่งสงบ ความทรงจำเหล่านั้นกลับกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำผ่านดวงตาคู่นี้ของฉัน

และฉันไม่เคยล่วงรู้ถึงเหตุผลของมันเลย

ต้นไม้ยังคงนิ่งสงบ แต่ถนนสายนั้นเปลี่ยนไปด้วยภาพของชายในชุดคลุมสีดำ เงาดำจากหมวกได้ปิดบังใบหน้าของเขาจากแสงสว่างของเสาไฟริมทาง แต่ทว่า ความมืดมิดมิได้ปิดบังความรู้สึกที่ฉันสัมผัสได้ผ่านสายหิมะโปรยปราย

ภาพแห่งอดีตสับเปลี่ยนกันวิ่งในสมองของฉันแต่ภาพที่ชัดที่สุดคือภาพภาพแห่งความจริง ณ ปัจจุบัน

ภาพหยดน้ำตาที่กระทบแสงไฟ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นจ้องมองมายังฉัน ทำให้ฉันหลุดจากภวังแห่งความคิด ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ริมหน้าต่าง หรือว่าเป็นเพราะหยดน้ำตานั้นที่ดึงดูดฉันให้เข้าหา

ฉันรู้สึกว่าหนทางระหว่างเขากับฉันนั้นมันช่างยาวไกล แต่ละก้าวมันช่างยาวนาน เหมือนฉันกำลังเดินอยู่บนถนนแห่งการตัดสินใจ ถนนสายนี้ปลายทางคือเขาคนนั้น แต่ถ้าฉันหันกลับ ต้นสายของมันคืออดีตที่เจ็บปวด ฉันกลัวที่จะหวนคืน

ฉันหยุดนิ่งภาพตรงหน้าคือเขาคนนั้นที่ฉันรอคอยการกลับมา เสียงลมหายใจของเขามันบอกเล่าความหมายได้ดีกว่าถ้อยคำใด ๆ ในโลก เวลานี้มีเพียง หยดน้ำตาของเราสอง และ สายหิมะอันโปรยปราย

แต่ทำไมในหัวใจฉันกลับรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน...