วันนี้ฝนตก เสียงสายฝนกระซิบบอกบางอย่างกับฉัน...

วันนี้ฝนตก เสียงสายฝนกระซิบบอกบางอย่างกับฉัน...

1
ฉันพบกับเคนจิในวันที่สายฝนกระหน่ำ เราทั้งคูเปียกปอนยืนหลบฝนอยู่ป้ายรถเมล์ริมทางไม่มีบทสนทนาใดระหว่างคนแปลกหน้าทั้งสอง มีเพียงเสียงฝนพร่ำ กับเสียงลมหายใจที่เล็ดลอดผ่านเสียงสายลม

ฉันรู้สึกว่าสายฝนในวันนั้นทำไมยาวนานเหลือเกิน และเหมือนกับว่าช่วงเวลาหยุดนิ่งไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวแม้สายฝนก็หยุดนิ่งเมื่อสายตาของเราได้ประสานกันผ่านแสงไฟสลั่ว...

แต่ทุกอย่างไม่ได้จบลงไปพร้อมกับสายฝน หากแต่ว่ามันคือการเริ่มต้น

2
แสงแดดยามเช้าของวันอาทิตย์ ได้ลัดเลาะกรอบหน้าต่างผ่านผ้าม้านสีฟ้าที่กำลังพลิ้วไหว ด้วยสายลมอ่อน ๆ ฉันยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง ต่างจากความคิดที่วิ่งแล่นไปถึงวันเวลาแห่งความสุข และบอกตัวเองว่ามันไม่ใช่ความฝัน หากแต่ว่ามันเป็นความจริงที่ผ่านพ้น และฉันก็ไม่รู้ว่าจะพบพานกับช่วงเวลาเช่นนั้นได้อีกเมื่อใด หลังจากที่เคนจิจากฉันไปฉันยังคงเฝ้ารอ... แม้ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมีอยู่จริงหรือไม่ แต่การรอคอยในสิ่งที่มองไม่เห็นนั่นช่างเป็นสิ่งที่สวยงามยิ่งนัก ฉันเปิดประตูห้องมองไปยังห้องตรงข้าม ที่ ที่ เราได้พบกันอีกครา

3
ภาพของเคนจิประกฎผ่านกรอบของประตูห้อง ฉันรู้สึกว่าโลกหยุดหมุนอีกครั้ง ฉันไม่อยากให้เวลาเดินไปข้างหน้า เพราะไม่รู้ว่าอนาคตมันจะเป็นเช่นไรต่อไป สายตาเราประสานกันก่อให้เกิดสายใยบาง ๆ ระหว่างคนแปลกหน้าสองคน หลังจากการสนทนาสั้น ๆ ในวันนั้น ก็ก่อให้เกิดรากฐานแห่งความสัมพันธ์ของคนสองคน จากแปลกหน้า กลับกลายเป็นคุ้นเคย... และทุกครั้งที่เสียงประตูห้องตรงข้ามดังขึ้น สิ่งที่ตามมามักจะเป็นการต่อเติมฐานแห่งความสัมพันธ์ จนเมื่อรู้สึกตัวอีกทีมันก็เปลี่ยนเป็นรูปปั้นแห่งความรักไปเสียแล้ว

4
ฉันนั้งจ้องมองผ่านบานประตู ประตูห้องตรงข้ามยังคงเหมือนเดิมแต่เหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นนั้นไม่มีอีกต่อไป อีกสิบวันก็จะถึงวันครบรอบการจากไปของเคนจิ การจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ฉันไม่ได้เตรียมใจมาก่อนมันช่างยากเหลือเกินที่เราจะยอมรับกับความจริงอันโหดร้ายได้ ฉันยังคงจ้องมองประตูบานเดิม และคิดถึงวันที่มันปิดสนิท ไม่ถูกเปิดใช้อีกต่อไป

5
ฉันหยิบร้องเท้าคู่เก่ง หลังจากเตรียมตัวออกไปข้างนอก เสียงที่คุ้นหูร้องทัก “ร้องเท้าสวยจัง” ฉันหันไปสบตาเจ้าของเสียงและยิ้มให้พร้อมก้าวจากไป โดยไม่คิดเลยว่าการจากไปครั้งนี้จะเป็นการจากอันเป็นนิรันดร์


6
ฉันกลับเข้ามาในห้อง จ้องมองทุกสิ่งที่เหมือนเดิม และหวังจะได้พบเจอเขาอีกครั้ง หากแต่ความจริง คือ ความว่างเปล่าที่น่าหวาดหวั่น หรือสิ่งนี้ที่เรียกว่า ความเจ็บปวด...